Oι δύο δρόμοι.

ΤΟΥ ΑΝΤ. ΔΡΟΣΟΥ

Χρόνια και χρόνια ζούσαμε, στο φόβο και στον τρόμο!

Βαφτίσανε τους μεν φρουρούς, τους άλλους συμμορίτες

τους γείτονες, του φίλους μας, τους χρωματίσαν όλους

την απειλή απ’ το Βορρά, την είχαν στο τσεπάκι,

διλήμματα να σπέρνουνε, να κυβερνούν τον τόπο.

Μα η αρκούδα πείναγε, κ’ έφαγε τα παιδιά της

Και μείναν’ οι ινστρούχτορες, χωρίς τον εφιάλτη,

και τα γαλιά, χωρίς βοσκό, χωρίς την καλαμίδια,

σκορπίσανε ελεύθερα, στ’ απέραντα λιβάδια

δίχως μπαμπούλα και ψευτιές, χωρίς τ’ αφεντικά τους.

Ανήσυχοι οι φίλοι μας, τους προβολείς ανάψαν

στήσανε και τις κάμερες, τριγύρω στο λιβάδι

μπαμπούλα νέο ψάξανε, στη στρούγκα να μας βάλουν

και ρίξανε τους δίδυμους, να σφίξουνε οι κώλοι,

δύο στράτες να’ χουμε, δύο νάν’ οι πόλοι.

Αλλιώς να κάμεις αν σκεφτείς, αναρχικός θα γίνεις

Tου τρομοκράτη το προφίλ, θα στο φορτώσουν όλο,

γιατί τον αναπτήρα σου, στην τσέπη σου τον βρήκαν,

γιατί την πόρτα σου κρατάς, κλειστή της κάμαράς σου,

γιατί ο βήχας σου ξερός, τραχύ το φτερνισμά σου.

Μας βάλαν’ πάλι στη σειρά, και δός του καμουτσίκι

δύο νάν’ οι στράτες μας, δύο νάν’ οι πόλοι

άρχοντες, αρχούμενοι, θύματα και θύτες,

για το καλό μας αδεδφέ, δίπλα μας τρομοκράτες,

βγάλε την πιστόλα σου και ρίξε στο ψαχνό!!

Τι άσυλο και μάραθα και τι κρυφά και φόρα!!

Μας χαίρονται στα μόνιτορ και στο Λευκό τον Οίκο

ποζάρουμε στο Ιντερνέτ, μηνύματα μας στέλνουν

τη στάση μας ν’ αλλάξουμε και την απόδοσή μας,

στον έρωτα, στα γούστα μας και στο περπάτημά μας.

Αντώνη Δρόσου.