ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΙΟΥΔΑΙΟΣ του Σουρή

Η κ. Ρένα Παπανικολάου, ξεφυλλίζοντας τα άπαντα του Σουρή βρήκε το ποίημα ντοκουμέντο και μου το έστειλε. Σκέψου, μου γράφει, η Ελλάδα πάντα έτσι ήταν. "ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΓΙΑΝΝΗ Μ' Τ'ΕΙΧΑ ΠΑΝΤΑ" . Μείναμε αδιόρθωτοι!! Γιατί; Τι φταίει; Τα γονίδια;

ΠΕΡΙΠΛΑΝΩΜΕΝΟΣ ΙΟΥΔΑΙΟΣ

ποιός είδε κράτος λιγοστό 

σ' όλη την γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς

νά' χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Νάχει κλητήρες για φρουρά

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Kλέφτες φτωχοί και άρχοντες με άμαξες και άτια,
 κλέφτες χωρίς μια πήχυ γη και κλέφτες με παλάτια,
 ο ένας κλέβει όρνιθες και σκάφες για ψωμί
 ο άλλος το έθνος σύσσωμο για πλούτη και τιμή.
(Γ. Σουρής)

 Το πολιτικό μεθύσι
 μ' έζησε και θα με ζήσει
 θέλω να' χω κ' εξουσία
 πήτε τήνε και μανία...
 Να με ιδεί εξουσιαστή
 η Πατρίδα κι ας χαθεί!
 λυτρωτή της να με κράξει
 και, στο διάολο, ας βουλιάξει!
 Εμέ η δόξα μου να ζήσει,
 και το Έθνος ας ψοφήσει!
(Ανδρέας Λασκαράτος)

Η ιστορία επαναλαμβάνεται αξέχαστε Σουρή.

Δε μπορείς δυστυχώς να διαβάσεις τι γράφει ο Βασίλης Ραφαηλίδης το 1993. Άκου λοιπον:Στις σελίδες 50-51 του βιβλίου αυτού διαβάζουμε:

………όμως, το 1890, τις εκλογές τις κερδίζει πάλι ο Δεληγιάννης, που σχηματίζει κυβέρνηση. Κι αρχίζει έναν χωρίς προηγούμενο εξωτερικό δανεισμό, για να ταΐσει τους χαραμοφάηδες που διορίζει αβέρτα στο Δημόσιο. Μέχρι και ο βασιλιάς αγανακτεί. Και τον παύει. Κι έτσι, τ0 1892, ο Τρικούπης επανέρχεται στα πράγματα, παραλαμβάνοντας απ’ τον Δεληγιάννη  το πλήρες χάος. Η κυβέρνηση αδυνατεί να πληρώσει τα χρέη που συσσώρευσε ο Δεληγιάννης, και ο Τρικούπης, την 10^ην Δεκεμβρίου 1893, λέει στη Βουλή το περίφημο και ιστορικό: ΚΥΡΙΟΙ, ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΕΠΤΩΧΕΥΣΑΜΕΝ!

Και στις εκλογές του 1895 ο αισχρός Δεληγιάννης του φορτώνει τη χρεωκοπία. Το τρικουπικό κόμμα καταποντίζεται, και ο Τρικούπης δεν εκλέγεται βουλευτής. («Ανθ’ ημών, ο Γουλημής» στο Μεσολόγγι). Και στη σελίδα 48 διαβάζουμε: «Τον εκδικήθηκαν,  γιατί κυνήγησε τους κλέφτες του δημόσιου χρήματος, που οργίαζαν και τότε όπως και τώρα». (Τώρα =1993).

Την επόμενη χρονιά, το 1896, πεθαίνει στις Κάνες. Αιωνία του η μνήμη.

Να και κάτι σχετικό με τους»τυφλούς» που έπαιρναν επίδομα αόμματου.

Ο Καποδίστριας οργάνωσε ταμείο για την περίθαλψη των χηρών και των ορφα­νών του πολέμου. Και έγινε χαμός. Εμφανίστηκαν εκατοντάδες χήρες με σύζυγο ολοζώντανο και ορφανά με όμορφες μανάδες. Είναι τότε που ανακάλυψαν οι Έλληνες πως οι υπηρεσίες προς την πατρίδα, πριν απ' το κάθε τι είναι μια συμφέρουσα εργασία. Τότε εμφανίστηκαν και οι πρώτοι επαγγελματίες εθνικόφρονες, όπως θα λέγαμε σήμερα. Κι επει­δή ο Κυβερνήτης ήταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να ικανοποιήσει όλη αυτή τη δυστυχία και την πονηριά, απογοήτευσε όλους εκείνους που τον έβλεπαν μάλλον σαν τροφοδότη παρά σαν κυβερνήτη(σελίδα 25).

Το Γουδί το γουδοχέρι (σελίδα 65 )

Μετά το θάνατο του Χαριλάου Τρικούπη, το αλαλούμ του Μακεδονικού Αγώνα και τη χρεωκοπία, η κατάσταση στην Ελλάδα γίνεται εντε­λώς τραγική.  Όλοι ωρύονται κατά των Νεότουρκων, που είναι μια πραγματική απειλή, αλλά σχεδόν όλοι αρνούνται να πληρώσουν φόρους  μετά από κείνο το φοβερό «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Τρικούπη. Και πώς να φκιάνεις στρατό χωρίς χρήματα; Και το σπουδαιότερο, πού να βρεις στρατό για να τον αντιπαρατάξεις στους Νεότουρκους; Η Ελ­λάδα είχε τότε 70.000 στρατό και 40.000 απαλλαγμένους απ' τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις.  Η απαλλαγή απ' τις στρατιωτικές υποχρεώσεις, λόγω τρέλλας κυρίως. δεν είναι σύγχρονη εφεύρεση των Ελλήνων πατριωτών, που φωνάζουν «ζήτω η Ελλάς» τρεις φορές την ημέρα, ίσα ίσα για να μην καταλάβουμε πόσο καθάρματα είναι.

Στη σελίδα 108. στο κεφάλαιο 10 για τη ΤΗ ΜΙΚΡΑΣΙΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ διαβάζουμε:

Ο πόλεμος κοστίζει. Και το ελληνικό δημόσιο ταμείο, όπως πάντα, είναι τρύπιο. Απ' τους αρουραίους. Πηγαίνουν οι Έλληνες στους ξέ­νους τραπεζίτες και τους λεν: Κάντε μας κανένα δάνειο ακόμα. Σας ορκιζόμαστε, αυτή τη φορά δεν θα το φάμε. Το θέλουμε για να πάρουμε την Πόλη. Ρε, άντεστε από δω και πάτε να δουλέψετε λιγάκι, λεν οι τραπεζίτες.

Και ήταν τότε ακριβώς που οι κρετίνοι σοφίζονται το μεγάλο κόλπο. Κάνουν εσωτερικό αναγκαστικό δανεισμό διά διχοτομήσεως του νομί­σματος. Κόβουν, ας πούμε το χιλιάρικο στα δυο, δανείζονται το πεντα­κοσάρι θέλεις δε θέλεις να το τοκίσεις, και το άλλο πεντακοσάρι στο χρωστούν. Και σου υπόσχονται και τόκο. Α, να μου χαθείτε, καραγκιό­ζηδες, που κάνατε την απάτη εθνική πολιτική.