Αργός θάνατος.

 Τα χωριά μας λίγο λίγο ξεψυχάνε!

Ψυχορραγούν νυχθημερόν, θα φύγουν

Mε ταβέρνα, χωρίς πελάτες,

με γήπεδο, χωρίς τους παίχτες,

με πλακόστρωτα, χωρίς πεζούς,

με άσφαλτο, βατοπνιγμένη

με παιδική, χωρίς χαρά,

μ’ εκκλησιά, χωρίς παπά

μ’ ένα βουβό καμπαναριό

κι ένα σχολείο ρημαδιό.

Τα χωριά μας λίγο λίγο ξεψυχάνε!

Ψυχορραγούν νυχθημερόν, θα φύγουν!

Με κατάλευκα μνήματα

αφηγητές προσωρινού περάσματος,

αγριόχοιρων μαρμάρινα σαλόνια

με ξεθαμμένα κόκαλα προγόνων

σκορπισμένα στις χερσωμένες ζαγάδες!

Έτι κι έτι κλίνατε, τα γόνατα κλίνατε,

των προγόνων δεηθώμεν,

υπέρ της σωτηρίας

των αρχόντων και φαυλώνων

και υπέρ της σωτηρίας

των πάσης παραφύσεως

αρπακτικών και τρωκτικών

της χώρας και της κόμης ταύτης

υπέρ πάντων των συμβαλλομένων.

Ίνα πληρωθεί το ρηθέν

«μακάριοι οι πτωχοί

τω πνεύματι, ότι αυτοί

μήποτε χορτασθήσονται, αμήν»